Dag 26 - 16 aug 2008 - Zwemmen met Dolfijnen, Key West & Hard Rock Café Key West

Een enorm vermoeiende dag. 250 km rijden om tot het uiterste punt te komen van Amerika; Key West langs alle Florida Keys. Dit lijkt niet ver maar met de snelheidsbeperkingen hier is het een lange tocht van vijf uur. Vandaag had voor iedereen een unieke ervaring moeten worden. Jammer genoeg had ons Nieke net vandaag Tante Roza op bezoek en mocht ze niet in het water bij de dolfijnen om ermee te zwemmen. Voor de rest is alles prima verlopen en heeft iedereen genoten van de laatste uitstap van deze vakantie, die er jammer genoeg bijna opzit. Morgen is het onze laatste dag en zullen we met pijn in het hart moeten afscheid nemen. Ik weet zeker dat er een traantje weggepinkt zal worden. Het was voor ieder van ons een droom waarin we een maand lang in mochten leven. Vanmorgen zijn we om 7u30 vertrokken richting 'Dolphin Research Center' gelegen op Grassy Key waar we om 11u zijn toegekomen. We hadden hier een reservering gemaakt om met de dolfijnen te gaan zwemmen. Reserveren is hier nodig want er wordt dagelijks maar een beperkt aantal mensen toegelaten bij de dolfijnen. Alles was volgeboekt. Voor de komende dagen waren trouwens alle reservaties geannuleerd omdat ze er maandag een orkaan verwachten. Wij hadden dus enorm veel geluk en waren de laatste bezoekers die ze toelieten voor de komende dagen. Wij hadden gekozen voor het programma van de 'Deep Water Encounter'. Dit houdt in dat je volledig in het water gaat bij de dolfijnen om er echt mee in het water te zwemmen. Hoewel Lennert nog geen vijf is en de kids het Engels niet machtig zijn was dit gelukkig geen hindernis.

Vooraleer de pret van start konden gaan kregen we eerst nog een uurtje opleiding over welke dingen we zeker niet mochten doen. Bv: aan de kop van de dolfijn vastnemen (anders kan hij niet ademen), onze handen in zijn mond (met enorm veel scherpe tanden) steken en niet over zijn buik wrijven. We kregen er een kennismaking van de herkomst van de ongeveer 20 dolfijnen. Blijkbaar hebben de meesten die hier toekomen al een zwaar leven achter de rug. Ze zijn gewond geraakt, komen uit pretparken en krijgen hier hun rust,... Zo kwamen we ook te weten dat hier drie generaties zitten. De oudste, Theresa, is er al meer dan 50 jaar. Wat enorm oud is voor een dolfijn. Wij hadden geluk dat we met twee dolfijnen mochten zwemmen. Tursi, een dolfijn die in verschillende films had meegespeeld. Zij is op rust en heeft het hier prima naar zijn zin. (Net als alle andere dolfijnen trouwens. Zij zwom samen met oma Theresa. Dan kwam het hoogtepunt waar Lennert en Daphne al zolang naar uitzagen. Op een platvorm gingen we het water in. We mochten om de beurt zwemmen. Ronny en ik gingen eerst zodat de kids konden zien wat ze precies moesten doen. Eerst dachten we dat het niet zou kunnen voor Lennert en Daphne omdat ze het Engels niet zo goed machtig zijn en het toch in diep water is en de gebaren voor de dolfijnen nog niet echt goed konden toepassen. Toch lukte het hen en konden ze een toer zwemmen in het water, hangend aan de bovenvin van de dolfijn. Ronny zwom met twee dolfijnen. Lennert zat zelfs op zijn staart zodanig dat hij heen en weer zwiepte. Tursi genoot hier van en gaf zelfs een zangconcert voor hem. Verder gingen we nog met hen dansen, een watergevecht houden en ze kwamen ons zelfs in het water hun vinnen geven. Als afscheid kregen we een kus van hen, zongen ze nog een lied en lieten hun mooiste sprongen in het water zien. Echt een unieke ervaring die we niet snel zullen vergeten. Als beloning kregen ze nadien zoet water (dus zonder zout) (dat ze met een darm en trechter in de maag van de dolfijn deden) en heel wat vis. Na dit halfuurtje dolfijnpret ging het richting Key West.

Het was er niet zo ver af (70 km) maar door de snelheidsbeperking is het toch nog twee uurtjes verder. Je mocht hier op gans de Keys max 55 miles per uur rijden; op sommige stukken zelfs maar 35 of 40. Het is een lange, eentonige weg maar je hebt er wel een prachtig zicht naast jou voor in de plaats. Blauw water, eilanden, boten,... We zijn zelfs langs de 'Seven mile bridge' gereden. Aangekomen op Key West zijn we meteen het zuidelijkste punt van Amerika gaan opzoeken en hebben we het huis van Ernest Hemingway bezocht en de plaatselijke pub (Sloppy Joe's bar) die hij bezocht.

Bij het terugrijden kwamen we langs het Hard Rock Café Key West, waar we iets gegeten hebben. Ja, onze derde deze vakantie! Veel gezelliger als die van Miami aan de binnen en buitenkant maar wel iets kleiner. Weer enkele souveniers gekocht en dan... richting hotel want het was nog vijf uur terugrijden. Om 23 uur kwamen we hier aan. We voelden ons net familie Flodder bij het binnengaan van het hotel. Iedereen stond er opgekleed in de inkom terwijl wij als verzopen kiekens met natte kleren en een paar volgepropte zakken binnen kwamen. De boy die onze wagen opende dacht er het zijne van toen hij de deur van onze wagen opende. Dat zag je zo. Ronny zei hem al lachend dat we morgen onze wagen gingen proper maken. Klaarblijkelijk had hij het niet begrepen en dacht dat hij het moest doen . Kan hier niet, klonk het. Gelukkig kon hij er na enige verduidelijking ook om lachen. De liftdeur stond gelukkig open zodat we snel op onze hotelkamer waren. Morgen zullen we onze wagen moeten uitmesten en onze koffers maken. Hopelijk raakt alles er in.